شکر نعمت و کلام/نگاهی به سخن مولانا

برداشت من از سخن مولانا:
مولانا در این بیت می‌گوید:
شکر نعمت خوشتر از نعمت بود
شکرباره کی سوی نعمت رود
در اینجا، واژه «شکرباره» به معنای «شکر پاره» یا «شخصی که سرشار از شکرگزاری است» آمده است. مولانا در این بیت، دو نگاه مهم را به ما نشان می‌دهد:
قدرت کلام
 معنای شکرگزاری
در نگاه اول، مولانا با این سخن به قدرت شگفت‌انگیز کلام اشاره می‌کند. ما در زندگی، بسیار سخن می‌گوییم؛ برخی سخنان آگاهانه و از روی بصیرت هستند و برخی ناآگاهانه و بی‌توجه. همان‌طور که فلورانس اسکاویل شین گفته است: «از کلام شما بر شما حکم می‌شود.» کلام، نیرویی دارد که می‌تواند واقعیت زندگی ما را بسازد و درون و بیرون ما را متأثر کند.
شکرگزاری نیز از همین جنس است: کلامی آگاهانه، سرشار از انرژی مثبت و حضور در لحظه.

در نگاه دوم، معنای شکرگزاری مطرح می‌شود. بسیاری از نعمت‌های مادی – حتی سلامتی – ممکن است ناپایدار باشند، اما شکرگزاری نعمتی است که همواره با ما می‌ماند. شکرگزاری ما راربه یاد داشته‌هایمان می‌اندازد. شکرگزاری، کلامی است که در دل و زبان ما جاری می‌شود و ما را به منبع تمام نعمت‌ها متصل می‌کند.
مولانا به زیبایی بیان می‌کند که «شکرباره» بودن – یعنی سرشار از شکرگزاری بودن – نعمتی بالاتر و ماندگارتر از خود نعمت‌هاست. شکرگزاری، نعمتی بی‌پایان است که هرگز کم نمی‌شود.
باشد که در دل و زبان، همواره شکرگزار باشیم و کلاممان را آگاهانه و با عشق بیان کنیم.

مریم سلیمانی