کار کردن در تهران یک طرف، مسیر رفت و برگشت خودش مشکل بزرگیه. از ساعت هفت صبح از منزل می‌زنم بیرون ساعت نه صبح به محل کارم می‌رسم. نیمی از مسیر را با مترو میرم و نیمی دیگه را با ماشین‌های خطی. هیچی منو به اندازه مسیر برگشت به خونه خسته نمی‌کنه. آرزو داشتم یک روز وقتی به خونه می‌رسم هوا هنوز روشن باشه.
امروز یک ساعت مرخصی گرفتم که زودتر به خونه برسم. کلی کار دارم. در ترمینال میدان ونک منتظر ماشین‌های خطی ایستادم. یکساعت از وقتم اینجا در چهار قدمی محل کارم گذشت. دهانم قفل شد. زیرلب هم غر می‌زنم هم خودموآروم می‌کنم. به این نتیجه رسیدم فرقی نمی‌کنه یک ساعت زودتر بیای بیرون یا یک ساعت دیرتر. باز زود به خونه نمی‌رسی. با این حجم ترافیک تهران باید قبل از ساعت چهار یا بعد از ساعت هشت شب بیای خیابون. تازه ترافیک کمی برات قابل تحمل میشه. وگرنه تمام ساعت کاری‌اداره‌ها تموم میشه و با جمعیت باشکوه مردم خسته پشت چراغ قرمز و ترافیک روبرو میشی.
مریم سلیمانی