وقتی نام‌ها بی‌صفت می‌شوند

سال‌ها طول کشید تا بفهمم آدم‌ها، فقط یک اسم‌اند.
مادری که مادری نکند، تنها یک اسم است.
پدری که پدری نکند، خانواده‌ای که دلسوزی نکند، رفیقی که رفاقت نکند، خانواده‌ی بزرگی که همراهی نکند، معلمی که اخلاق نیاموزد… همه فقط اسم‌اند، نه بیشتر.
گاهی حتی شایسته‌ی احترام هم نیستند.

تا وقتی انسان‌ها بهای ارزش و نقش خود را نپردازند، چیزی جز یک اسم باقی نمی‌ماند.
چه کسی این را بپذیرد یا نه، فرقی نمی‌کند؛ این یک واقعیت است… و نپذیرفتنش، تنها نوعی خودفریبی‌ست.

مریم سلیمانی