هیچ‌چیز مثل این نیست که آدم از خودش راضی باشد؛ یک جور حال خوب و آرامش. شاید کار کوچکی کرده باشیم، شاید هم بزرگ، اما چنان باری از دوشمان برداشته یا چنان حس خوبی به ما داده که شب با آرامش سر بر بالین می‌گذاریم.
به نظر من، هر چیزی ارزش نوشتن دارد، برعکس زندگی که هر چیزی ارزش زندگی کردن را ندارد. اما در نوشتن، از هر چه که می‌خواهید، بنویسید. از تمام کارهای پیش‌پاافتاده‌ای که فکر می‌کنید نوشتن درباره‌ی آنها بی‌فایده است. از تمام لحظه‌هایی که به نظرتان نوشتنشان به درد کسی نمی‌خورد. از تمام گریه‌ها و زخم‌هایتان. از خشکی اطراف زندگی تا سرسبزی کوه و دشت. از آسمان و زمین، از روزگار.
بنویسید از شاعران گذشته تا شاعران امروز. از سیاهی شب تا روشنایی روز. از گرسنگی تا سیری هوس‌ها. از تنهایی تا جمع. از روزهای تکراری تا روزهای بی‌تکرار. از راه پیش‌رو، از دوراهی‌ها. از فرجام تا نافرجام. از وفا تا جفا. از قهر تا آشتی. از افسانه‌ها و اسطوره‌ها، از دیروز تا امروز.
بنویسید از این‌چنان تا آن‌چنان، از خودم تا خودت.
مگر زندگی، همین‌ها نیست، بنویس.
مریم سلیمانی
#نوشتن