ڪـــاش یــڪ فــنــجــان بـارانِ شــادی بــبــارد
پــایــیــن، خَبَری نــیــســت جُــزخــاک؛ ڪــاغــذپــاره، نایلونِ پاره و زباله.
بــالای خــطِ بــاریڪِ خــاکــســتــری، آســمــان پُراز اَبــرهای شیشه‌ای‌ســت، اِنگــار پُشتِ هــر اَبــر چِراغـے روشــن مــانــده؛
گــاهــے مِثلِ مــاه مِــی‌تــابــد و گــاهــے مِثلِ خــورشــیــد مِــی‌درخــشــد. شــایــد خــورشــیــد و مــاه آن بــالا نــشــســتــه‌اَنْــد و بــا هــم یــڪ فــنــجــان بـاران مِــی‌نــوشــنــد تا زمین را آرام ڪنــند.
هـوا ســرد نــیــســت؛ مِــی‌شــود تــاب آورد، گــاهــے گــرم اســت.
قَــدیــم‌هـا، نــه خــیــلــے قَــدیــم، بــهــار بـه‌وقــتِ شــکــوفــه، پایــیــز بـه‌وقــتِ زَرْدریــزان، و ننه‌ســرما هر سال بـه‌وقــتِ شــال‌وکــلــاه از راه می‌رســید و یــڪ آســمــان ســرما با خــودش می‌آورد.
آب‌هــا در جویبارها جریان داشتــند و شــمیم گــل‌هــا بر هــر بــرگ خودنمایی می‌ڪــرد.
حــالــا آدم‌هــا عــوض شــده‌انــد.
ڪــاش واقِــعــاً عَــوَض شــده باشــنــد؛ مِــی‌دانــید ڪــه عَــوَض بـا عَــوَضـے فــرق دارد.
غــم بـا غــمگین یــڪــی نــیــســت.
اگر بخندی و شــاد باشــی، می‌گــویــند «ســرخوش اســت».
واژه‌ها گــاهــے خــاک مــی‌خــورنــد؛ شــئ می‌شــوند در مــوزه یا میــان برگ‌های کتاب جا می‌مانند.
چــرا بادهای شــادی‌زا نــمــی‌وزنــد؟
چــرا چــیزی بـرای خــنــدیــدن نــیــســت؟
ڪــاش یــڪ فــنــجــان بـارانِ شــادی بــبــارد، هـمــیــن حــالا، هـمــیــن‌جــا.
مــن تــمــام دُنــیــا را نــدیــده‌ام، امّــا دُنــیــا را در دَســتــانِ مــردم دیــده‌ام.
مَــحــلِ جغرافیایی زیست هـر انسان خــیلی مــهـم است؛ مِــثــل خــانــواده، مِــثــل مــحــله.
ســواد و دانــش هــمه‌چــیز را نــدارم، امّا بــعضــی چیــزهــا را خــوب مــی‌فَــهمــم.
مِــثــلاً ایــنڪــه اگــر در ایران بـه دُنــیا نــمی‌آمــدیم،
بــا اینڪــه در ایران بــزرگ شــویم و بعد مــهـاجــرت ڪنــیم، خــیلی فــرق دارد.
مــهـاجــرت یــڪ ڪــلــمه است، امّا خــودش یــڪ دُنــیــاســت.
مریم سلیمانی