مرزهای وحشی

گوزن وحشی نر از کنار گوزن ماده عبور می‌کند. سرش را می‌چرخاند، نگاهی عمیق می‌اندازد و با تکان دادن سر، علاقه‌اش را نشان می‌دهد. گوزن ماده نیز با حرکتی ظریف، رضایت خود را آشکار می‌کند. آن‌ها راه درازی در پیش دارند؛ باید همراه سایر گوزن‌های وحشی از رودخانه عبور کنند.

ناگهان گاومیش‌های وحشی شاخدار از راه می‌رسند. قصد توقف ندارند. با سرعت به سمت رودخانه می‌دوند. اولین گاومیش وارد آب می‌شود و بقیه، بی‌درنگ او را دنبال می‌کنند. آن‌ها با قدرت از میان آب‌های پر از تمساح می‌گذرند، خود را به صخره‌های اطراف رودخانه می‌رسانند و در منطقه‌ای امن، دور از خطر توقف می‌کنند. اما جریان مداوم حیوانات برای عبور از رودخانه همچنان ادامه دارد.

چرخه‌ی حیات

در فصل جفت‌گیری، حیوانات نر برای کسب حق جفت‌گیری با ماده‌ها به رقابت می‌پردازند. این رقابت اغلب شامل نمایش قدرت، مبارزه‌ی فیزیکی، و حتی رقص‌های خاصی در برخی گونه‌هاست. گوزن‌ها، گاومیش‌ها، بزهای کوهی، و بسیاری از حیوانات دیگر، برای انتخاب قوی‌ترین و سالم‌ترین فرد به این قوانین پایبندند. این روند، بخشی از انتخاب طبیعی است که تضمین می‌کند تنها قوی‌ترین ژن‌ها به نسل‌های بعد منتقل شوند.

اما در میان این رقابت، چیزی که توجه را جلب می‌کند، انتظار است. در دنیای وحش، جفت‌گیری تنها زمانی اتفاق می‌افتد که هر دو طرف آماده باشند. گوزن نر اگرچه خواهان جفت‌گیری است، اما اگر گوزن ماده هنوز آمادگی نداشته باشد، ناچار به صبر است. این قاعده‌ی طبیعی، چرخه‌ی بقا را در تعادل نگه می‌دارد.

قواعد طبیعت و روابط انسانی

در طبیعت، هر چیز، هر کار، و هر مسیر، قاعده‌ی خود را دارد. حتی در مرزهای وحشی، جفت‌گیری با اصول خاصی پیش می‌رود. اما در جهان انسانی، آیا ما همچنان به این اصول پایبندیم؟ یا سرکشی و نادیده گرفتن قواعد را بیش‌تر ترجیح داده‌ایم؟

شاید هزاران قاعده برای هزاران آدم وجود داشته باشد. شاید یکی یک قدم به جلو بردارد و دیگری یک قدم به عقب، و این‌گونه به هم نزدیک‌تر شوند—نه از نظر فیزیکی، بلکه از نظر فکری. شاید برای ایجاد تفاهم، گاهی باید از موضع خود پایین آمد، گاهی باید کوتاه آمد، و گاهی باید صبر کرد. همان‌طور که طبیعت صبر می‌کند، ما هم می‌توانیم یاد بگیریم که هر چیزی زمان خودش را دارد.

مریم سلیمانی

#مستند