حرف‌ها پشت دیوار سکوت
مدت‌هاست در شبکه‌های اجتماعی می‌بینم که مردم را به سکوت دعوت می‌کنند؛
سکوت در برابر هر آزار، سکوت در خوشحالی، سکوت در غم.
هر سخن جایی دارد و هر نکته مکانی. اسمش را می‌گذارند «آرامش».
اما اگر حرف زدن بد بود، خداوند زبان نمی‌داد.
زندگی یعنی مراوده، اعتراض، تشویق، حرف زدن و درد دل کردن.
این دعوت به سکوت، یعنی ریختن همه‌چیز در خود.
در این عصر—که من آن را عصر تنهایی می‌نامم—هرکس با گوشی و بدون گفت‌وگو و گفتمان کنار یکدیگر می‌نشیند.
از مشکلات یکدیگر بی‌خبرند، بی‌تفاوتی و سردی موج می‌زند.
با آن دسته که همیشه رهروی دیگران نیستند و کار درست را انجام می‌دهند و گرفتار سخنان شبکه‌های اجتماعی نمی‌شوند، سخن من نیست.
سکوت به‌خودی‌خود دنیایی از حرف است، اما زندگی در جریان گفت‌وگوست، در تبادل، در بیان.
مریم سلیمانی
#تفکر