چه روزهایی که دور از تهران، در بی‌خبری، به واسطه قطع کردن اینترنت به سر می‌بریم.
همان‌طور که عده‌ای به ناچار در تهران ماندند، عده‌ای هم به ناچار از تهران خارج شدند.
هیچ‌کجا خانه آدم نمی‌شود، هرچند میزبان انسانی شریف و مهمان‌پذیر باشد.
اما مهمان جنگ‌زده از درون احساس شرم دارد، دلهره دارد.
از هر منبعی به دنبال عزیزانت هستی.
خانواده که فقط پدر و مادر نیست. خانواده آن خواهر و برادری‌ست که تمام دوران، تا به امروز کنارش بزرگ شده‌ای. و حالا هرکدام تشکیل خانواده داده‌اند. خانواده بزرگ، همان دوستان، فامیل و مردمی هستند که هم‌وطن می‌نامیم.
دلت برای تک‌تکشان تنگ می‌شود.
برای صدای شیطنت بچه همسایه که گوش محله را کر می‌کرد.
این قسمتی از جنگ‌زدگی‌ست، از آوارگی، از جیب خالی.
مردمی که دیگر پولی برای خرج کردن ندارند، توان مالی ندارند، حمایتی مالی از حکومت نمی‌شوند.بانک‌ها اختلال دارند، اینترنت قطع است، خط‌ها آنتن نمی‌دهند. این ناامنی را حکومت، امنیت می‌نامد.
حالا بیشتر از همیشه، حال جنگ‌زده‌های هشت سال جنگ ایران و عراق را می‌فهمم. جنگ در تهران هم بود، اما تهرانی‌ها آواره نشدند، هرچند از قحطی و موشک‌باران بی‌نصیب نبودند.
هشت سال ترس و دلهره کودکی و جوانی را به یاد دارم.
و در آخر، تسلیم شدن و شربت زهر، به قول خودشان، نوشیدن.
از دست‌دادن مردان خدایی، و نسل‌کشی در زمان زن، زندگی، آزادی. نسل جوان و روشنفکران ما.
این دومین جنگِ بی‌کفایتی حکومت، در دوران عمر من است.
و حالا تبلیغات بر سر فرزندآوری!
آن هم در زمان قحطی، فقر، کشتار، بی‌امنیتی. برای چه؟
تمام سال‌های عمرم، مرگ بر ها در گوشم طنین انداخته.
هر سال، به هر بهانه، از طرف مدرسه ما را به راهپیمایی می‌بردند، جلوی لانه جاسوسی، و ما زیر باران، مرگ بر آمریکا و اسرائیل می‌گفتیم و دلخوش بودیم که کلاس ادبیات و تاریخ تعطیل شده است.
چه شده حالا؟
چرا این کشورها سکوت کردند و به‌یک‌باره به ایران حمله کردند؟ شروع جنگ از چه طرفی‌ست؟ آیا جنگ سوری‌ست یا جنگی مدرن؟ جنگ موشک با موشک، برای دفاع از مردم، یا برای حفظ منابع و منافع؟
کشوری خالی از مردمش، چه نام دارد؟
وطن مگر نامش خانه نیست؟
خانه مگر محل امن هرکس نیست؟
چرا ما در خانه خود، اختیار هیچ‌چیزی را نداریم؟
اصلاً چه داریم که اختیارش را داشته باشیم؟
تنها دلخوشی این روزهای من، دلگرمی خود ما مردم و مهربانی ما مردم به یکدیگر است.
دو روز دیگر به تهران بازمی‌گردم.
تاب ماندن ندارم.
باور کنید سران حکومت همیشه در تاریخ پایدار نبودند، اما مهر انسان و انسانیت، تا ابد پابرجاست و نسل به نسل، ریشه می‌دواند.
مریم سلیمانی
#یادداشت_روز
#جنگ_و_آوارگی
#تهران
#خاطرات_جنگ