در دنیایی که بین خیر و شر تارمویی بیش نیست و در دنیای انبوهی از داده‌های درست و نادرست و انباشتگی ذهنی چاره‌ایی جز نوشتن هر روز نمی‌بینم. در خلوتِ نوشتن، فکرم را رها میکنم و پایم را دراز میکنم و به دیوار آسودگی تکیه می‌دهم. چونانکه در دنیای دگری هستم. دیگر جز نوشتن‌های هر روزم چه چیزی امن‌تر در این دنیای قحطی آرامش برایم مانده است. نه! من دست از نوشتن بر نمی‌دارم چرا که این تنها راه نجات از ناآرامی‌های ذهنی من است.
مریم سلیمانی
