مقیاس دانایی چیست؟ چه معیاری می‌تواند درستی یا نادرستی را در این جهان تعریف کند؟
هر انسانی بر اساس تجربه‌ها و پژوهش‌های خود به باورهایی می‌رسد و آن‌ها را میزان سنجش خویش قرار می‌دهد. اما آیا این باورها به‌راستی درست هستند؟ یا صرفاً برآمده از ادراک محدود ما هستند؟ چه کسی یا چه چیزی می‌تواند به‌طور قطعی بگوید چه چیزی درست است و چه چیزی غلط؟
آیا می‌توان بهترین الگو برای زندگی، بهترین معیار برای قضاوت، یا حتی بهترین ارزش‌ها را به طور جهانی تعیین کرد؟ شاید نه. زیرا انسان از آغاز تاکنون، نه بر پایه حقیقت مطلق، بلکه بر اساس باورها و نیازهای لحظه‌ای خود تصمیم گرفته و عمل کرده است.
انسان و محدودیت‌های آزادی
آیا ما آزادیم؟
این پرسش، یکی از بنیادی‌ترین چالش‌های ذهن بشری است. از کودکی، انسان در چارچوب‌های خانواده، مدرسه، جامعه و فرهنگ قرار می‌گیرد. قوانین و هنجارهایی که به ظاهر برای پیشرفت و امنیت او وضع شده‌اند، به تدریج او را از آزادی دور می‌کنند. هر چیزی که او باید بداند یا انجام دهد، به شکلی دیکته و القا می‌شود.
ما در حالی که ظاهراً تمدن و پیشرفت را جشن می‌گیریم، انتخاب‌های واقعی خود را از دست داده‌ایم. آزادی که یکی از والاترین آرمان‌های انسان است، در لابه‌لای بایدها و نبایدهای اجتماعی گم شده است.
آیا انسان متمدن و تکامل‌یافته است؟
به راستی، تمدن چیست؟ آیا انسان امروز، با همه پیشرفت‌های علمی و فناوری، از لحاظ فکری و اخلاقی تکامل یافته است؟
آیا انسانیت، آن‌گونه که باید، رشد کرده است؟ شاید تمدن ما چیزی جز نقابی نباشد که محدودیت‌ها و نقص‌هایمان را پنهان می‌کند.
آزادی: رؤیایی دست‌نیافتنی؟
آیا در هیچ نقطه‌ای از تاریخ، انسان واقعاً آزاد بوده است؟ آیا جامعه‌ای وجود دارد که آزادی کامل را به اعضایش بدهد؟ اگر چنین جامعه‌ای هست، کجاست؟
آزادی، نه تنها یک حق، بلکه یک ضرورت برای شکوفایی انسان است. اما در جهانی که قدرت، ثروت، و هنجارهای اجتماعی بر همه چیز حکم می‌رانند، آیا می‌توان امید داشت که روزی آزادی واقعی محقق شود؟
انسان همواره در جست‌وجوی معنا، عدالت و آزادی بوده است، اما شاید این جست‌وجو بیش از آنکه به واقعیت منجر شود، به طرح پرسش‌هایی بی‌پاسخ انجامیده باشد. پرسش‌هایی که هرچند پاسخ قطعی ندارند، ما را به تفکر و بازاندیشی در باورها، انتخاب‌ها و سبک زندگی‌مان دعوت می‌کنند.
مریم سلیمانی