حقیقت اینه که ما همینجوری که حرف می‌زنیم، نمی‌تونیم بنویسیم. باورش نمی‌کنیم. تا وقتی که خودمون امتحان کنیم. قصه‌گو شاید بتونه خیلی خوب و گیرا قصه یا حکایت تعریف کنه.اما همون قصه رو نمیتونه بنویسه. همینجاست که باید تمرین کنیم. یاد بگیریم. شاید تجربه این رو داشته باشیم، برای بچه‌ای قصه گفته باشیم. یا یه چیزی ذهنی یا خیالی تعریف کرده باشیم. خب همون رو بنویسیم. در قصه‌یا همون داستان می‌تونیم هرچی دلمون میخواد خلق کنیم. حتا اگه دردنیای واقعی وجود نداشته باشه.
خیلی محشر است که بتوانید دنیای خودتان را هروقت که بخواهید خلق کنید.نوشتن خیلی لذت‌بخش است و خیلی شفابخش است. (وودی آلن)
سیمون دوبوار میگه وقتی دنبال اسم برای شخصیتهای داستانم بودم سراغ دفترچه تلفن یا اسامی شاگردانم می‌رفتم.
مریم سلیمانی